Stemmenexpert

Ik zie hem lopen op straat en klop hem op zijn schouder. We kennen elkaar niet zo goed maar komen elkaar vaak tegen. Ik vraag hoe het met hem is. Als hij zegt: ‘Goed’, kijkt hij even naar de grond. Ik vraag mij af of hij nog iets wil zeggen. Maar hij kijkt mij aan en vraagt hoe het met mij gaat. Als ik ook met goed antwoord blijft het even stil. Ook ik kijk naar de grond en bedenk een nieuwe vraag. ‘Nog steeds hetzelfde werk’? Je wilde toch veranderen van werk’? ‘Nee’, antwoord hij ‘Ik vind het nog prima’. Als hij langs mij heen kijkt ben ik geneigd ook even te kijken. Ik wil weten wat hij ziet. Er zit een schrik in zijn gelaatsuitdrukking. Ik ben op mijn hoedde en wil over mijn schouder kijken. Het gevaar moet achter mij zijn. Ik hoor het niet maar gevaar kan ook geruisloos zijn. Ik zie zijn ogen een beetje op en neer gaan. Er speelt daar achter mij iets schrikwekkend af. Als ik mijn hoofd draai zie ik een lege straat, alleen de wind laat de takken in de boom heen en weer gaan. De donkere lucht zal zo een bui laten vallen. Maar verder is er niets aan de hand. Ik vraag wat er is als ik nog steeds de schrik in zijn ogen zie. Hij kijkt mij vragend aan en zegt dat er niets aan de hand is.

De regen slaat tegen de ruit. Zij gaat met een vloeiende beweging langs het stokje waardoor de ruitenwissers aan gaan. Even zie ik de weg weer, de lantarens schijnen en de aankomende auto’s hebben hun lampen aan wat mij een beetje verblind. Het geluid van het rijden door diepe plassen maakt mij koud. Het water komt tegen de zijruit aan. Ik heb geen rijbewijs en sta meestal met dit weer op de bus te wachten. De auto’s die dan voorbij rijden spatten mijn broek nat. Die kou maakt het wachten op de bus vervelend en het lijkt dan langer te duren voordat de bus komt. Zij gaat weer met een vloeiende beweging langs een stokje het tikkende geluid van de richtingaanwijzer doet de muziek die uit de radio komt een beetje kraken. Zij maakt meer vaart en rijdt de snelweg op. Door de snelheid zie ik de regendruppels naar boven rollen, een merkwaardig gezicht. De ruitenwissers gaan sneller dan daarvoor. Ik heb haar hand deze handeling niet zien doen. Een vrachtwagen maakt onze ruit nog natter waardoor de weg niet te zien is. Maar als we er voorbij zijn maken de ruitenwissers de weg helder. De regen wordt minder, de lantarens geven een fonkelend beeld op de ruit door de druppels die nu op de ruit blijven liggen. Zij heeft met haar hand de ruitenwissers uitgedaan en stuurt de auto de afrit op, wij minderen vaart. Het stoplicht staat op een knipperend oranje licht dit weerspiegeld in haar bril die ze alleen bij autorijden op heeft. De regen is gestopt en wij rijden de stad in die er verlaten uit ziet. Alleen een bus die stopt voor een halte met een wachtende vrouw die haar paraplu dicht doet.

Het gras staat geprint in mijn been als ik van de grond opsta. Zand op het stuk hand waar ik mij mee omhoog duwde. Met mijn vingers sla ik de zwarte korrels er van af. Niet wetend wat te doen laat ik mij een meter verderop weer in het gras vallen. De zon is hier minder fel een magere boom draagt wat bladeren die de schaduw brengen. Als ik mij strek kan ik net bij het boek over de omgeving. Ik sla het boek willekeurig open en bekijk de restaurants en de lekkernijen uit deze streek. Bij de waterkraan tegenover mijn tent is een man gaan staan hij vult een fles met water en vraagt wat ik heb gedaan vandaag. Ik kijk naar de geprinte grassprieten in mijn been en het boek op mijn schoot, bedenk mij dat ik ook de scheerlijnen van de tent heb aangetrokken, voor een boterham was het wat warm dus heb ik vruchten gegeten. Ik kijk hem aan en zeg, vandaag was ik in en om de tent. Dat maakt ruimte voor hem om al zijn avonturen van vandaag met mij door te nemen. Ik knik en zeg een keer ‘ OO’ en ‘oja’. De zon draait wat waardoor de bladeren van de magere boom geen schaduw meer bieden. Ik wapper met het boek van de omgeving langs mijn gezicht. De man vertelt ook wat hij morgen gaat doen. Ik volg het niet kan de aandacht er niet bij houden. Ik schrik pas op als hij vraagt, En jij? Ik denk dat het nog over de vraag gaat wat ik morgen ga doen. Omdat ik nooit zo plan weet ik daar niet direct antwoord op. Ik zeg dat ik dat morgen ga bekijken.

Een hoog snerpend geluid komt vanaf het gebouw wat in de steigers staat. De steiger is afgeschermd met een zwart plastic. Ik kan niet zien wat er gebeurt. De machines worden van vlees en bloed. Er wordt daar een kind gevilt of een dier mishandeld. Dan is het even stil. Het duizelt mij alsof het geluid een muur heeft gebouwd waar ik tegenaan geleund sta en ineens weg valt. De stilte maakt plaats voor het geluid van een radio. Er speelt een liedje die ik ook vaak uit winkels hoor komen waar veel spijkerbroeken worden verkocht of in het grand café waar studenten verwacht worden. Het irriteert me waarom niet een liedje die nieuw is die ik nog nooit gehoord heb. Een bekent deuntje maakt de stilte zo dagelijks. Daar gaan de machines weer. Het geluid vult de omgeving en legt een plastic zeil met trillende metalen buizen over de naast gelegen gebouwen en de bomen in de straat. Er ontstaat een piep in mijn oor die mij afleid van het snerpende geluid van de vleesgeworden machines. Wat eerst nog een schreeuwend kind was of een mishandeld dier is nu slechts geluidoverlast.

Ik ruik een aarde lucht in de koelkast. Ik ga opzoek, eerst in de groenten la. Hier vind ik nog wat oude sperziebonen die aan de uiteinden donkergroen kleuren en nat aanvoelen maar niet naar aarde ruiken. Ook een halve ui die een slijmerig laagje over het snijvlak heeft maar niet naar aarde ruikt. Als ik op de tweede plank van de koelkast ga zoeken vind ik een stukje kaas die oranje kleurt en droog aanvoelt het breekt als ik er tegenaan tik. De geur komt achter het yoghurtpak vandaan. Ik heb het gekocht voor de soep toen zij kwamen eten. Er moest het sap van een halve citroen in. De andere helft heb ik in de koelkast gelegd. Dat is al weer een maand geleden. Het is buiten het gezichtsveld geraakt. De halve citroen die nu groen kleurt en naar aarde ruikt laat een plek achter in de koelkast. Als ik hem er uitpak wordt de citroen omhuld door een groene wolk. Het geel van zijn schil is nog maar vaag te zien door de groene draden die zich om de halve citroen spannen. Ik bekijk het kunstwerk van alle kanten en wen ook aan de lucht die naar aarde ruikt. De draden voelen zacht en de kleur loopt van donker groen naar grijs. Ik heb nieuw leven in de hand.

Een gordijn van kleine fijne druppels regen maakt mijn gezicht nat. De wind heeft ruimbaan en glijdt over de akkers. Net de andere kant op dan waar ik naar toe ga. Hard trap ik er tegen in. Her en der staat een boom die kromgebogen tegen de wind zich verzet. Er is niemand op de weg alleen het kraken van mijn trappers komt boven het geluid van het waaien van de wind uit en lijkt een persoon achter mij te zijn. Even zet ik mijn fiets neer en kijk over de akkers omdat het mij raakt. In de akker waar de stelen van het gewas nog net boven de grond uit komen en de rijen stoppels structuur geven aan het donkere stuk grond, ligt een regenplas. Het water is een lichte plek in de duistere aarde en doorbreekt de strakke structuur van het door tractors gemaakte patroon. Ik zie de drijvende wolken spiegelen in de plas. Ik zie de zwarte aarde en de donkere wolken die de omgeving somber maken. De regen die door de wind een wapperend gordijn is en de regenplas, het raakt mij. Zij maken mij koud en nat. Misschien de schoonheid van droef zijn, de eenzaamheid en de eindeloosheid.