Vanaf vorig jaar lente zit er een witte duif op een waterafvoer die naar de gracht leidt.
Er zitten wel meer duiven langs de gracht, maar dat zijn grijze duiven, die herken ik niet, die zien er hetzelfde uit.
Er is een duif aangereden op de straat. Zij ziet er nog best mooi uit. Het is niet de duif die ik ken. Ik durf haar niet op te tillen en haar waardig te begraven.
Ik ga boodschappen doen. Als ik terug naar huis loop is de duif plat gereden. Er is ook bloed te zien.
Toen ik afgelopen jaar naar een crematie moest van iemand die ik nog nooit gezien had, alleen van gehoord had, ben ik even stil blijven staan, heb ik ook waardig afscheid van genomen en zelfs een traan gelaten omdat het zo erg was voor wie hem kende.
Ik kijk naar de grijze duiven op de gracht.’ Jullie zullen haar wel missen’ zeg ik ze. Het donkere vlekje in de nek van een van de grijze duiven maakt dat ik hem de volgende keer weer kan herkennen.
Gewoon even beter kijken.
