Ik heb jeuk. Ik kijk naar mijn arm maar ik zie niets. Er moet iets te zien zijn, ik voel het. Ik kijk naar mijn huid, het ziet er niet anders uit dan normaal. Ik kijk naar mijn andere arm, op zoek naar de verschillen maar ik zie niets. Toch voel ik het.
Ik ga de straat op en loop langs een kastje in het park. Het kastje maakt lawaai. Maar er is niets te zien, geen rood licht, geen losse snoertjes, alleen een geluid. Ik loop er met een boog om heen. Hij klinkt alsof hij gaat ontploffen. Maar er is niets te zien.
Dan staat er een bord met een waarschuwing,’ Pas op, broedende kraaien’. Ik kijk gespannen om mij heen, maar ik zie niets. Of toch, een merel en een eend. Maar ik zie het gevaar niet, ik voel het.
Mijn mobiel geeft een geluid. Het is een nieuwsbericht. Ik wil het niet openen. Twee weken geleden zijn er mensen overreden op een boulevard, drie dagen geleden schoot een man op bezoekers van de McDonalds, de dag er voor stak iemand in de trein mensen neer, gisteravond blies iemand bij een festival zich op. Ik durf het berichtje niet te openen. Ik wil dat het iets anders is. Dat het in mijn hoofd zit. Dat niemand het ziet. Dat het lawaai uit een kastje is.
Ik zie het niet maar ik voel het.
Mooi!