Op een eiland

We zitten in een bootje op weg naar de haven. Ik kijk nog eens terug en zie het eiland.

We kennen elkaar al heel lang. We zitten met ons allen op het eiland. De grond veert een beetje. Het is heel vertrouwd. Ik vind het prettig. De lelies zitten dicht want het is avond. Dat geeft niet.

We hebben het over dingen waar we het vaker over hebben, en over dingen waar we het nog nooit over hadden. Terwijl ik iets vertel, bedenk ik mij dat ik dat al eerder verteld heb. Maar dat maakt niet uit.

De grond veert wat als ik naar de andere kant van het eiland loop. Daar is niemand, alleen het water wat klost tegen de kant, alleen een plek met veren waar een vogel is gevild, waar uilenballen liggen. Er is hier wat gebeurd, het is naar, maar ik kan het hebben. De grond veert wat.

De eilanden iets verderop zijn aan het water terug gegeven. De lucht kleurt rood als het al wat later wordt. Ik heb geen foto genomen. Ik herinner mij dit. Ik heb geen negatief nodig. Ik zie het anders.

Ik kijk naar de andere kant van het eiland. Ze praten nog met elkaar, er wordt gelachen. Het is goed.

We zijn in de haven. Het is donker. Als we naar onze auto’s lopen zeggen we, ‘Wie het eerst thuis is’.