Oudtante

Ze was grijs, kinderloos en haar man is in de douche in elkaar gezakt. Maar ze lachte, herinner ik mij.
Ik ben naar haar vernoemd. We lopen in haar woonplaats en zie het paaltje staan waar ze met haar Daf tegenaan gereden is. Er verscheen een artikel in de plaatselijk krant. Waarop ze om een rectificatie vroeg. Ze was geen ‘kwiek oud dametje’. De rectificatie werd geplaatst en ze lachte weer.
Als we na een bezoek naar huis gingen nam ze me in haar armen en kuste ze me op mijn wangen. Het waren natte kussen. Dat vond ik gruwelijk. Maar ze was de vrouw die ik hoog had zitten.
Ze is al tientallen jaren dood. Ik heb haar nooit echt gekend niet geweten wat haar bezig hield maar ze was de vrouw van de plak zoenen, de vrouw met de lachziekte. Ik weet niet wat dat is maar ze kreeg er pillen voor. En als ik moet lachen op een ongemakkelijk moment, moet ik aan haar denken. En soms voel ik haar zoenen nog van mijn wangen druipen. Dan lach ik even.