In de sterrenwacht in Utrecht ligt een meteoriet die honderd duizend jaar ouder is dan de oudste steen op aarde. Ik heb hem aangeraakt. Ik ga vaak even naar binnen, alleen om de meteoriet aan te raken en mij voor te stellen wat honderd duizend jaar ouder dan de oudste steen betekent.
Ik loop over straat en zie een hele lange man. Ik ben klein en ga naast hem lopen. Ik kan hem nauwelijks bijhouden en kom tot zijn middel. Hij zal in de bloembakken kunnen kijken die in de lantarenpalen hangen. Hij zal even moeten bukken om de deur van de kaarsen winkel in te gaan. Misschien vind hij de vlaggen mast die aan de voorgevel hangt niet zo hoog. De man groet een andere man, hij laat zijn hoofd op zijn borst vallen.
Als ik opsta ga ik vaak zonder bril aan tafel zitten. De kamer waar ik in zit veranderd in een schilderij van Van Gogh. Het beeld is in strepen opgedeeld en de gezichten vaag. Als ik naar buiten kijk zie ik een boom met wat strepen in het groen als blad. Als ik de bril van mijn man op zet beland ik in een surrealistisch landschap Dan zit ik in een schilderij van Dali, zelfs de klok vervormd als een druppel. Het beeld lijkt zacht om in te duwen. Uiteindelijk zet ik mijn eigen bril op en dan ben ik in een realistisch landschap beland. Contouren worden duidelijk, een boom draagt blad. De klok is weer rond. Ik lees de titel van het Boekenweek essay in de boekenkast, ’God is gek’
Tijd, hoogte en verte. Ik vergeet de breedte
