Het is 12 uur. De kerkklok slaat. Ik sta op de dijk aan de Waddenzee en glimlach. Ik ben jarig vandaag.
Mijn opa vertelde altijd dat als de klok 12 keer slaat je gezicht in de plooi blijft staan zoals je hem op dat moment gevormd hebt. Ik weet dat ik op zo’n moment dan graag een raar gezicht trek. Omdat ik wil weten of het werkt.
Het is 12 uur. Ik glimlach. Het is donker. De golven botsen tegen de dijk. Ik weet dat ik aan het Wad sta maar ik zie het niet, het is donker. Af en toe een lichtbaan die steeds weer verder gaat. Dan zie je even een boot die rust op een zandbank. Of een boot die door het golvende water gaat. Ik ben benieuwd hoe het er morgen uit gaat zien. In de zon of zal er eerst nog mist zijn.
Het heeft vandaag nog gedonderd. Dan kan het morgen klaren. Het heeft vandaag nog geregend. Zodat het stof is weg gespoeld. En het waaide. En het waaide. Ik ben er tegen in gegaan.
Ik ben jarig. Een moment dat je je voorneemt alles anders te gaan doen, dat je niet weet hoe het jaar gaat worden en weer bemoedigend zegt: ‘Het gaat een heel mooi jaar worden’. De gedachte dat deze verjaardag in dit jaar nooit meer terug komt
Ik zie de zee niet, het is donker. Maar morgen zal er een zon zijn of mist of regen.
Het werkt. Er staat een glimlach op mijn gezicht.
