Ik ben dit weekend op verschillende stations, in verschillende delen van het land geweest. Veel mensen waren verkleed omdat het carnaval was. Sommige kwamen aan op de bestemming en anderen gingen naar een plaats verderop om het feest te vieren.
Ik vroeg me af waarom mensen zich alleen met carnaval verkleden en niet op een dag die bijna vergeten is. Een maandag in januari als het grauw en koud is. Een dag in juli waarop de stad vol toeristen loopt of een week waarop alle vrienden op vakantie zijn.
Als ik kijk naar een verklede man zie ik een ander, ook al ken ik hem niet. Een man werkt door de weeks misschien bij de post en nu draagt hij een kippenpak. Hij is uit zijn dagelijks leven in een kippenpak gestapt omdat het carnaval is. Het zou mooi zijn als de man de post op een dinsdag in mei in kippenpak bezorgt. Er zullen vragen komen of misschien een rare blik, van doe maar gewoon en bij sommige een glimlach. Als de groenteboer het ook doet en de museumsuppoost en de professor aan de universiteit zullen we gaan glimlachen of zelfs zeggen,’ Wat zie jij er mooi uit in je kippenpak.’
Ik neem de trein terug naar huis en zie een man alleen met een biertje in zijn hand zijn geel, roze hanenkam van zijn hoofd trekken en de koevoet van plastic naast zich neerleggen. Op het station liggen wat lege bierglazen en wat gekleurde delen van creaties op de grond, die je even anders laten zijn, voordat je naar huis gaat.
