Ik heb het massaal vallen van bladeren dit jaar gemist. De bomen zijn ineens kaal. De dwarrelende bladeren maakt van mij een spelend mens. Ik probeer ze te vangen als ze langzaam naar de grond gaan. Het is een spel geworden, lopend in een park of bos. En af en toe een blad zonder een boom in de buurt, dat is het spannende in het spel. Maar ik heb het vallen van de bladeren gemist dit jaar. De kou en regen houdt mij binnen. Ik creëer een spelend mens in mijn gedachte kijkend door de ramen naar de duistere wereld. Ze hebben de zon uitgedaan. Of is de zon aan de andere kant van de wereld. Ik ontsteek een lamp en speel met de schaduw van mijn hand op de muur. Als het licht van de lamp onzichtbaar wordt is zon terug gekomen en ga ik naar buiten. De bomen zijn kaal. Mijn vader die bioloog is zegt altijd, het nieuwe leven zit weer in de boom.
