Een doffe klap tegen het raam. De kopjes op tafel die dicht bij elkaar staan rinkelen even. Op het raam een vlek versiert met witte veertjes die de klap nog iets hebben verzacht. Ik kijk uit het raam om vast te stellen of het bij schrammen blijft of dat het erger is. Maar ik kan het niet zien. Het dier is misschien in het groen verdwenen of weer met de wind verder gebracht. Zuchtend op een boomtak bijgekomen en wonden likkend.
Eigenlijk was ik net aan het wachten tot het avontuur van deze dag voorbij zou zijn. Het is tegen vijven en dat betekend dat het straks donker wordt en de wind liggen gaat. De mensen zullen naar huis gaan en de deuren sluiten. De bouwvakkers die met veel lawaai de kade van de gracht telkens openbreken en dan weer stutten, hebben het werk voor vandaag stil gelegd. Spelende kinderen die op het schoolplein de longen uit hun lijf schreeuwen verleggen hun schreeuwen naar de huizen waar het eten wordt geserveerd wat ze niet lusten.
Maar ik zit met een vermiste vogel terwijl ik net mijn laptop had willen sluiten. In gedachte zie ik hem, of was het een haar, gedragen door de wind naar de bovenste toppen van de bomen vliegen. De rode vlekken op het witte verendek vervagen door de rode avondzon. Hij, of misschien zij, zal de hartslag weer tot rust kunnen krijgen veilig daar boven in de boom. Maar misschien verliest zij door de klap haar evenwicht, of is het een hij, en verdwijnt de vogel levenloos in het groen en wordt het een prooi voor de kat van de buren
Ik staar naar de vlek op het raam. De veertjes rondom bewegen in de wind. Als de zon ondergaat sluit ik mijn laptop en ga naar buiten. Het is stil op straat, de lantarens gaan aan en de kat van de buren verbergt zich onder een auto.
