Als ik mijn computer opstart komt er een foto van een autoweg in beeld. Een auto gaat voorbij, de oneindigheid tegemoet. En dan nog een, op weg naar ergens.
Als ik door het raam kijk, zie ik de domtoren en lees ik de tijd die verder gaat. Zij speelt een liedje wat ik nog een paar keer in mijn hoofd herhaal.
De radio laat het nieuws horen. Als het onderwerp politiek is afgelopen, komt er een nieuw onderwerp over een paard wat mishandeld is en dan weer een onderwerp over een rechtszaak waar de dader 12 jaar cel gekregen heeft.
Als mijn gedachte tot een punt komt, is er weer een nieuwe gedachte. Ook als deze voorbij is bedenk ik mij weer iets anders.
Maar dan gebeurt er iets.
Het is slecht weer, er staat een file. Te veel water op de weg, voorzichtige rijders door de mist. Het verkeer staat even stil. Of lijkt dat maar zo?
Maar dan gebeurt er iets.
Op de radio is het even stil. De symbolische minuut voor steun of samenhorigheid. Of lijkt dat maar zo?
De klokken in de domtoren gaan altijd verder. Of lijkt dat maar zo? Wanneer de wind om het huis waait en de kruinen van de bomen bijna de grond raken, gaat de tijd verder en speelt het carillon. Maar het geluid wordt weggedragen door de wind en haar klanken verstillen.
In mijn gedachten gaat de wereld altijd door. De gedachten staan niet stil ze ratelen. De gebeurtenis van de dag krijgt betekenis. Het idee krijgt vorm. Soms vervliegt een gedachte. En dan bedenk ik mij weer wat we vanavond moeten eten.
In mij gaat de wereld door.
Mooi Christine!
Nine