Ik wil de geur naar je what’s appen. Ik denk dat je daar blij van wordt, schrijf ik hem. Hij is voorlopig nog niet thuis maar ik heb alvast gekookt.
De blaadje waaien van de bomen en dwarrelen langzaam naar beneden. Ik schat in welk blaadje ik kan vangen die door de wind van de boom is afgehaald en nu langs het raam zweeft. Het raam maak ik open, de lucht kleurt donker en de geur van een brandende openhaard overvalt me. Het volume van de geur vult mijn keel, ik kuch. Ik sluit het raam maar de geur vult mijn keuken.
Ik ruik aan de pan met de net gekookte maaltijd waar ik net blij van werd. Maar de geur van de zelfgemaakte kruidenpasta met de groenten wat Indiaas ruikt, die ik net nog wilde delen via What’s app, is veranderd in de geur van overgebleven kooltjes van een kampvuur. Ik controleer of ik het gas heb uitgedaan. Het fornuis voelt koud.
Het lijkt alsof er een zwarte wolk in de keuken hangt en ik denk aan de hompen deeg waar we, als oudsten van de school, brood van moesten maken boven het kampvuur. Die broodjes bleven klef, met een zwart verbrand laagje aan de buiten kant en smaakten naar de kooltjes van het kampvuur.
Een raam open zetten heeft geen zin, de deken van de geur vult binnen en buiten. Het maakt me benauwd. Ik loop naar de andere kamer, de verbrandde geur nog in de neus. Daar zie ik de net gewassen kleren en bedenk me dat het met het wasmiddel gewassen is wat ik had uitgezocht door de doppen in de winkel er af te draaien en te ruiken. Langzaam herinner ik mij de geur.
Buiten zie ik de blaadjes vallen. De gele kleur lijken bloemblaadjes die bij een feest in de wind worden gegooid.
