Een witte wolk glijdt langs het raam. Het is de rook van onze CV ketel. Het is of hij iets mee neemt. Iets van een gedachte of een herinnering. Iets uitgesprokens. Het is warm in huis.
In de documentaire vraagt hij aan de kinderen of ze bang zijn voor de bommen. Nee hoor, antwoorden ze, we zijn er aan gewend. De kinderen wonen in Irak en zien overal rook. Ik heb de documentaire gisteren gezien. Het beste van de Idfa. Of het meest aangrijpende.
De witte wolk glijdt langs mijn raam. Uit de schoorsteen van de buren komt ook rook. Ik zie het niet maar ik ruik het. Een deken van geur vult mijn ruimte. De geur kan een statement of mening zijn. Maar nu is het de schoorsteen van de buren. De wolken in Irak ruiken ook. Iedere keer weer met een ander statement met een andere mening en een andere geur.
De buurman in de documentaire kunnen ze niet vertrouwen. Hij kan zich aansluiten bij de vijand en een kleefbom in de auto stoppen. Ze zijn gevlucht, het werd te gevaarlijk. En dan, maanden later, komen ze terug in het geboorte dorp. De huizen en straten zijn verwoest er is niets meer van overgebleven. En het is nog steeds heel gevaarlijk.
Ik ga straks even bij de buren langs, bij de openhaard zitten. De warmte voelen en dan praten over, ja wat eigenlijk. Er is hier niet zo veel gebeurt. Misschien over de straat die opgebroken is en dat je je auto daar niet neer kan zetten, zo voor de deur. Die staat nu een paar straten verder op.
