Roos

Meestal steek ik hem op weg naar huis, in een mandje voorop een fiets die in de straat geparkeerd staat. Als ik de volgende dag door die straat loop ligt hij vaak op de grond. Een ongewenste roos.

Hij geeft hem mij altijd persoonlijk en hij krijgt van hem een lolly. Ik heb een roos nooit met liefde geassocieerd. Misschien omdat ik ze niet echt mooi vind, ik houd meer van berm bloemen, of is het omdat ik er altijd een van hem krijg. De man met een vlokken baard waar etenswaar in blijft hangen en vlekken op zijn schort.

Op mijn bruiloft kreeg ik roos van een van onze gasten en zette hem op een vaas met genoeg water. Weken later zag ik de roos weer op de vaas staan en dacht dat is een sterke roos. Zijn kop nog omhoog, zijn blaadjes rood, hij had zelfs het water niet gedronken. Ik pakte zijn steel deze rook naar plastic maar zijn doorn was scherp en maakte een krasje op mijn arm.

Dit keer had ik hem mee naar huis genomen omdat ik een vaasje gekregen had. Een vaasje zonder bloem zet ik altijd naast de koelkast. Op tafel misstaat zo’n leeg vaasje
Nu staat hij in het vaasje op tafel. Daar zal morgen de zon naar binnen komen. Maar de roos laat zijn kopje vallen. Zijn rode blaadje worden geel. Ik laat hem op het vaasje staan. Het verval van een bloem spreekt me aan.

Als het water gaat stinken en de bloemblaadjes op tafel liggen neem ik hem uit het vaasje en wil hem in de vuilnisbak stoppen. De steel is te lang voor de vuilnisbak. Ik probeer de steel te breken. Maar laat met een schrik los. De doorn steekt in mijn vinger. Een druppel bloed valt op het witte pak yoghurt wat klein gevouwen boven in de vuilnisbak ligt.

Als mijn vinger niet meer bloed, zie ik de fel rode lolly, in een plastic papiertje, waar suikervlekken op zitten, in de hoek van het aanrecht liggen. Die is van hem.