Het natte zand in de straat doet mijn schoenen kraken. De straat is opengebroken. Ik loop op de planken die langs de weg zijn neergelegd. Ik ga de hoek om daar staat een bord doorgaand verkeer gestremd. Ook deze straat is afgezet met borden en hekken maar daar tussen is nog niets aan de hand. De straat is nog gewoon straat er staan geen mannen met fluorescerende hesjes aan. Geen zoemend geluid of geluid van vallende straatstenen die de stratenmaker op de stoep gooit en van de weg een zandpad maakt. Ik loop midden op de straat. Waar je anders alert en voorzichtig een weg baant brengen de hekken en borden rust. Bij het station zie ik zand heuvels op een plek waar eerst een weg was. Er staat een kraanwagen roerloos in de donkere wolken Er staat een man met helm en brooddoos aan de kant van de weg kijkend naar de bergen zand en het grote gat. En verder staat er niets, is er niemand en de wind laat alleen het plastic van de afzetting op en neer bewegen. Als ik moet om lopen omdat ook deze straat met stoep is afgezet besluit ik over de hekken te klimmen. Ik laat me vallen in het zand en bedenk me dat het hier altijd druk is met fietsers en ander verkeer. De wereld is stil gelegd met een bord en een hek.
