Ik ga wat later weg om op tijd te zijn

Ik ga wat later weg om op tijd te zijn en neem nog een half kopje koffie. Ik heb een hekel aan te vroeg zijn. Je moet dan praten met de mensen die ook te vroeg zijn. Ik weet vaak niets te zeggen. Mijn fiets staat in de tuin en ik moet door de gang om de straat te bereiken. Ik kijk nog even op mijn telefoon hoe laat het is. In de gang staat de fietspomp. Om de tijd te rekken pomp ik mijn banden op. Het is eigenlijk niet nodig. De slang schiet al los als ik één keer pomp.

Op de brug voor ons huis ga ik rechts. Zoals altijd. Ik rem omdat ik rechtdoor moet. De buurvrouw was net met haar hond haar brug afgelopen. We botsen tegen elkaar. We lachen en de hond blaft. Ik draai mijn fiets en rij richting singel. Ik hoop dat de verkeerslichten op rood staan zodat ik kan wachten op groen licht. Als ik wacht rijden de fietsers langs mij heen. Alsof ik in een andere tijd leef, onzichtbaar ben.

Dan kom ik op een plek waar ik de weg wat minder ken. Waar ik verdwalen kan. Ik had het nog opgezocht op google maps. Ik begreep het. Maar nu zie ik meer zijstraten dan op de IPad. Ik kijk nog eens op mijn telefoon om de tijd te zien. Omdat ik er bijna moet zijn neem ik de eerste zijstraat links. Ik moet een keer links en als ik het nu doe denk ik er eerder te zijn. Maar het is een doodlopende straat. Ik vraag een vrouw met hond de weg. Ze lijkt wat op mijn buurvrouw. Ze zegt dat ik hier moet keren en dan alsmaar rechtdoor. Ik glimlach, keer om en fiets, nu wat harder.

Een vlag aan een gebouw vertelt mij waar ik moet zijn. Ik zet mijn fiets in een rek en kijk nog een keer op mijn telefoon hoe laat het is, voor ik naar binnen ga. Als ik de kamer heb gevonden klop ik aan. De voorzitter zegt, we willen net beginnen